تردیدی نیست که یکی از مسائل مهم و مورد ابتلای جامعۀ امروزی ما مسأله ذبائح اهل کتاب است که دارای ثمرات علمی و عملی فراوانی است. البته مراد ذبائحی است که اهل کتاب، مطابق با شرایط اسلام ذبح کرده باشند. از آنجا که امروزه، ارتباطات و مسافرتها و معاملات، وسعت و کثرت بیشتری پیدا کرده، اهمیت این بحث، مضاعف جلوه میکند. نگارنده با استقصاء کامل در اقوال فقهاء؛ اعم از قدماء، متأخرین و معاصرین به این نتیجه رسیده که اجماع و تسلمی در حرمت ذبائح اهل کتاب وجود ندارد. دلیل عمده، برخی از آیات الهی است که مهمترین آن آیة 121 سورة انعام و آیة 5 سورة مائده است که آیه اولی دلالت بر وجوب تسمیه میکند و هیچ دلالتی بر شرطیت اسلام در ذابح ندارد و آیه دوم هم دلالت بر حلیت طعام اهل کتاب از جمله ذبائح آنها میکند. در کنار این آیات، روایات متعددی نیز وارد شده که در این بحث، مورد توجه قرار گرفته است. همچنین شواهد و قرائن متعددی نیز بر این حلیت اقامه شده است که این قول را از متانت و حقانیت برخوردار میکند. لازم به ذکر است قدر متیقن از اهل کتاب در این بحث، یهود و نصاری است؛ هر چند برخی از فقهاء مجوس را نیز شامل این حکم دانستهاند.
)